Debiutowałam powieścią Królowa w kolorze karminu, a gdy ją pisałam nie sądziłam, że jeszcze kiedyś wrócę do Jagiellonów. Po Signorze Fiorelli wskoczyłam w oświecenie, zauroczyła mnie ta epoka i wydarzenia związane z rozbiorami Polski. 

Patrzyłam na nie oczami ówczesnych, Heleny Radziwiłłowej, Izabeli Czartoryskiej i
 innych. Widziałam ludzi rozdartych, szarpanych emocjami, nie patriotów i nie zdrajców.
 Żaden obraz nie był czarno-biały lecz nasycony barwami. Potem wróciłam do Bony Sforzy, a
poznając jej wcześniejsze dzieje, odkryłam jak dynamiczne i tragiczne życie miała jej matka 
Izabela Aragońska. Odkrycie tego to była euforia. Wiedziałam, że muszę i chcę o niej
napisać.


W trakcie pisania zawsze wspiera mnie rodzina i to ona jest pierwszym czytelnikiem moich
 książek. W życiu kieruję się zasadą tolerancji i poszanowania.