Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Renaty Czarneckiej i muszę przyznać, że bardzo udane. Od pierwszych stron, zastałam oczarowana. Z wielkim zainteresowaniem i ciekawością brnęłam w skomplikowane relacje dworskich intryg, ludzką zachłanność, piękną miłość, namiętności. Znam losy Jagiellonów, więc z tym większą przyjemnością przeniosłam się w czasie. Pięknie, wzruszająco, prawdziwie, a zrazem wybuchowo z dużą agresją, niekończącą się walką o władzę, wielką polityką.
Renata Czarnecka to absolwentka Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, autorka powieści historycznych, humanistka zakochana w historii. Uwielbia literaturę klasyczną i biografie. Pasjonuje się epoką renesansu, a w historii interesują ją postacie kobiece i ich wpływ na dzieje.
Akcja książki “Ja, królowa Bona Sforza d’Aragona” rozpoczyna się w pierwszej połowie XVI w. i jest bardzo dynamiczna. Do Krakowa przybywa dwudziestoczteroletnia Bona Sforza d’Aragona włoska księżniczka, aby poślubić dwukrotnie starszego od siebie wdowca, króla Zygmunta Starego Jagiellończyka. Zostaje koronowana na królową Polski. W ten sposób łączą się dynastie Jagiellonów i Sforzów. Piękna, inteligentna, wykształcona szybko podbija serce króla. Nie chce być tylko żoną i matką, jest bardzo ambitna i rządna władzy. Oddanie i miłość króla, bardzo jej to ułatwia. Z wdziękiem i stanowczością szybko zadomawia się w nowym miejscu. Próbuje dyrygować zakochanym i zauroczonym nią Zygmuntem. Stopniowo i niestrudzenie dąży do przejęcia steru rządów, co nie koniecznie przysparza jej zwolenników.
Na świat przychodzą dzieci: córka Izabela, upragniony syn Zygmunt August i kolejne córki. Bona jest rozgoryczona, że rodzi dziewczynki, odsuwa córki od siebie, a syna obdarza ogromną, toksyczną miłością i to na niego przelewa wszystkie swoje nadzieje. On ma być w przyszłości królem, rządzić królestwem. Bona ma niezachwianą pewność, że będą to robić wspólnie. Zygmunt Stary, mądry, łagodny, spokojny, wyrozumiały, obdarza wielką miłością żonę i każde ze swoich dzieci. Uległy i często spolegliwy w stosunku do Bony. Wzbudzał mój szacunek. Mijają lata, dzieci dorastają, konflikty się nasilają, a historia toczy się dalej…
“Nigdy nie udawał. Zawsze był sobą, Stanowił jej przeciwieństwo. Jakby na przekór jej radości, studził ją. Barwy jakie widziała, on malował w wyblakłych kolorach, aby nie postrzegała ich tak jasnych, tak czystych, tak żywych, jak pragnęła je widzieć. Byli tak różni On ostrożny w działaniu, umiarkowany optymista, ona niecierpliwa. Pragnęła wszystko pochwycić garściami, zacisnąć w ramionach i ujarzmić jednym stanowczym ruchem, póki życia starczy”.
Fabuła książki bardzo ciekawie przedstawiona, z niesamowitą lekkością i starannością. Barwna, intrygująca, inteligentna, przemyślana, a przy tym lekko napisana. Wątki obyczajowe przeplatają się z wydarzeniami historycznymi. Miłość, namiętność, nienawiść, zawiść, zdrada, Dworskie intrygi, skomplikowane sojusze, knowania, obłuda, plotki, a przede wszystkim, wielka, niepohamowana żądza władzy. Styl autorki przykuwa uwagę i nie pozostawia obojętnym. Nieprzeciętna i fantastycznie napisana. Ciężko było się oderwać, przykuła moją uwagę na długie godziny, delektowałam się nią.
Codzienność życia na Wawelu. Jego piękno, potęga i… zimno. Niezwykły klimat i urok tamtych czasów udało się autorce oddać znakomicie, subtelnie i wiarygodnie. Dzięki czemu mogłam tam być, na Wawelu, przemierzać te kręte korytarze, podziwiać bogactwo, bywać na ucztach, w alkowach. Podziwiać niesamowitą przyrodę, odczuwać potęgę ówczesnych władców, ich bogactwo i skomplikowane relacje i powiązania polityczne.
Główni bohaterowie niesamowicie wykreowani, autorka przedstawiła ich jako ludzi z krwi i kości. Na uwagę zasługują także postacie drugoplanowe, im pani Czarnecka poświęciła sporo uwagi, co wydaje mi się bardzo istotne i potrzebne. To właśnie przez te osoby widzimy spiskowania, knucia, zależności panujące na dworze, oni oddają klimat i atmosferę tamtych chwil. I tu narzuca mi się taka myśl – rola kobiety w tamtych czasach, często jako karta przetargowa do własnych celów. Konieczność zamążpójścia, rodzenie dzieci, posłuszeństwo, uległość…
Na szczególną uwagę zasługuje Bona, to postać bardzo charyzmatyczna, władcza, a przy tym piękna kobieta, majestatyczna królowa, lubiąca i otaczająca się pięknem. Poznajemy ją w momencie przybycia do Polski – zupełnie obcego i nie znanego jej kraju. Mamy okazję śledzić jej koleje losu, jako żony, matki, teściowej – jej stosunek do synowych. Królową, która nade wszystko ukochała władzę. Jej niezłomna siła i wola dają rezultaty, ale mają i swoją cenę. Bona jest bardzo uparta, okrutna, ale i ciepła, kochająca. Silna o nieugiętym, wybuchowym charakterze, nie tolerująca sprzeciwu, a przy tym pełna namiętności. Nie mogę jednoznacznie stwierdzić czy ją polubiłam, mam bardzo mieszane uczucia w stosunku do niej. Inna rzeczywistość, inne realia, światopogląd, rola kobiety. Czy ją polubiłam? Nie do końca, jednak muszę przyznać, że jej postać w początkach jej panowania wzbudzała mój podziw, ale im dalej tym czułam coraz większą niechęć. Kobiety zdolnej posunąć się do zbrodni, byle tylko osiągnąć zamierzony cel.
Jestem zachwycona tym co udało się stworzyć autorce. Ani przez jedną chwilę nie odczuwałam znużenia, wręcz przeciwnie. Moje zainteresowanie ciągle rosło i domagało się więcej. Ogromna dawka emocji towarzyszyła mi przez całą książkę. Koniecznie przeczytajcie o tych niesamowitych, tak bardzo odległych, ale wciąż fascynujących czasach, pełnych tajemnic i nieodkrytych prawd. Niesamowici, ludzie, obyczaje, klimat. Bardzo podobało mi się to, że autorka niczego nie wybiela, nie lukruje, nie faworyzuje żadnej ze stron. Bonę zaś przedstawia taką jaka była, po prostu. Widać wyraźnie i wiemy to z historii, że Bona odegrała dużą rolę w naszej historii, kraju którego nigdy nie pokochała. Bardzo dziękuję wydawnictwu Książnica za egzemplarz. Polecam gorąco, była to niesamowita lekcja historii. Wiem, że na pewno sięgnę po inne książki autorki, bo warto.
żródło: http://tatiaszaaleksiej.pl/?p=592
